Wat ben ik blij om jou hier te ontmoeten!
Toen ik 9 jaar geleden op Kerstdag
lichamelijk & geestelijk
totaal uitgeput
met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht,
was voor mij de maat vol.
Er was gelukkig nog iets aan te doen, het was nog allemaal omkeerbaar.
Maar het voelde voor mij als
een ultieme wake-up call.
Mijn lichaam gaf al jaren signalen dat ik niet goed voor mezelf zorgde.
Vermoeidheid, emotionele eetbuien, overgewicht, pijnlijke gewrichten,
menopauzale kwaaltjes en stress-gerelateerde klachten
waren slechts een greep uit mijn vele symptomen.
Maar ik luisterde niet
naar mijn steeds luider protesterend lichaam
en ging koppig door, tegen beter weten in.
Ik wilde niet zeuren en klagen.
Want hé, ik was toch zeker een flinke, sterke vrouw?!
(Of dat was in ieder geval wat ik op dat moment dacht.)
En ja, met 7 kinderen in huis en een moeilijke relatie
ontbrak het me eigenlijk ook aan energie en tijd om met mezelf aan de slag te gaan.
(Of dat maakte ik mezelf toch wijs.)
Dus ik ging door.
Door met mijn verdriet te verdoven met veel te veel chocolade.
Door met mezelf uit te putten om wanhopig alle ballen in de lucht te houden.
Door met eindeloos piekeren en nachtenlang wakker liggen.
Door met zoeken naar hulp die ik maar nergens vond.
En vooral : door met te doen alsof er niets aan de hand was!
Ik was al jarenlang niet meer aan het leven.
Ik was aan het OVERLEVEN ...
Tot deze akelige ervaring mijn leven op zijn grondvesten deed daveren ...
Waar ging dat eindigen als ik verder bleef doen zoals ik bezig was?
De schrik sloeg me om het hart.
Gedachten aan toekomstige, ernstige ziekten overweldigden mij.
Neeeeee, dat wilde ik niet!!!