Mijn oudste zoon werd geboren toen ik in het laatste jaar vroedkunde zat. Hij kwam vlotjes ter wereld terwijl we omringd werden door mijn medestudenten, want de verloskamer lag naast onze leslokalen. Dat klinkt jou nu misschien vreemd in de oren, maar wij hadden een super klein klasje, allemaal vroedvrouwen in spe en we waren erg close. Het was een onvergetelijke ervaring! Na de eerste shock van een ongeplande zwangerschap, genoot ik met volle teugen van het hele gebeuren en toen zat ik dus op mijn roze wolk. Met onze prachtige zoon in mijn armen!
In het moederhuis werden we overstelpt met bezoekjes, gelukwensen en kadootjes. Ik ontving ook een kaartje van onze docente psychologie. Met een tekst erop van dichter Kahlil Gibran "jouw kinderen zijn jouw kinderen niet". En ik was in shock! Ik snapte er niets van! Ik wilde niets liever dan het allerbeste voor mijn pasgeboren zoontje. Hem beschermen, zelfs met mijn leven, moest dat nodig zijn. Oh, ik zou hem behandelen als een kleine prins ...
Dus dat gedicht op die briefkaart ... nee, daar snapte ik niets van. Helemaal niets!
Nu, meer dan 30 jaar later, begrijp ik het des te beter. En ik leg het je hieronder graag uit! En ook als je zelf géén kinderen hebt, kan deze uitleg interessant zijn, want het is ook op jou van toepassing. Ook jij bent een kind van je ouders ...
De Diepere Betekenis van Gibran's Gedicht:
Kahlil Gibran, een invloedrijke dichter en filosoof van de 20e eeuw, schreef in zijn werk "De Profeet" een passage die ouderschap op een diepgaande en spirituele manier verklaart . In zijn gedicht "Je kinderen zijn je kinderen niet" beschrijft hij de relatie tussen ouders en hun kinderen als een verbinding die niet gebaseerd is op bezit of controle, maar eerder op liefde, vrijheid en verantwoordelijkheid. Dit gedicht nodigt ons uit om ons begrip van wat het betekent om ouder te zijn te heroverwegen en inspireert ons om kinderen te zien als onafhankelijke wezens met hun eigen bestemming.
Kinderen Zijn Niet Van Jou, Maar Komen Door Jou
Gibran opent met de krachtige stelling: "Je kinderen zijn je kinderen niet." Dit suggereert meteen dat ouderschap niet hetzelfde is als eigendom. Kinderen zijn geen verlengstukken van hun ouders, ze zijn individuele zielen die hun eigen weg in het leven mogen vinden. Gibran benadrukt dit door te zeggen dat kinderen "de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf" zijn. Met andere woorden, kinderen zijn manifestaties van het leven zelf, van een groter, kosmisch verlangen om zichzelf te vernieuwen en te verkennen.
De woorden "Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe" benadrukken dat, hoewel ouders een cruciale rol spelen in het leven van hun kinderen, ze niet het recht hebben om hen te bezitten of hun leven volledig te beheersen. Dit is een oproep aan ouders om hun kinderen los te laten, hen hun eigen pad te laten bewandelen en hen de ruimte te geven om hun eigen identiteit te ontwikkelen.
Liefde, Geen Controle
Het gedicht gaat verder met de erkenning dat ouders hun kinderen mogen liefhebben, maar hen niet kunnen sturen in hun denken: "Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten." Dit is een herinnering dat elk kind een uniek individu is met eigen ideeën, dromen en verlangens. Ouders kunnen hun kinderen begeleiden en ondersteunen, maar ze mogen hen niet proberen te vormen naar hun eigen beeld of verwachtingen.
Gibran gaat nog verder door te zeggen: "Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen." Dit is een prachtige metafoor die beschrijft dat ouders weliswaar voor de fysieke behoeften van hun kinderen kunnen zorgen, maar dat hun innerlijke leven, hun ziel en hun toekomst, iets is dat de ouders niet kunnen beheersen of zelfs volledig begrijpen. De toekomst van een kind ligt buiten het bereik van de ouderlijke verbeelding, in een tijd en ruimte die alleen het kind zelf kan verkennen.
De Waarde van Fouten en Eigen Verantwoordelijkheid
Een essentieel aspect van Gibran’s boodschap is het belang van fouten maken en leren. Als ouders willen we vaak onze kinderen beschermen tegen pijn en moeilijkheden, maar door dit te doen, ontnemen we hen de kans om te groeien. Kinderen moeten de vrijheid hebben om hun eigen fouten te maken, want het is door deze ervaringen dat ze waardevolle levenslessen leren. Als ouders mogen we niet proberen hun problemen op te lossen of hen te behoeden voor elke tegenslag. Dit zou hen beroofd houden van de mogelijkheid om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen daden en woorden.
Gibran’s gedachte "Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken," benadrukt dat het doel van ouderschap niet is om kinderen naar onze eigen normen en waarden te vormen, maar hen te helpen ontdekken wie ze werkelijk zijn. Dit omvat het toelaten dat ze fouten maken, en hen begeleiden om de consequenties van hun keuzes te begrijpen.
Wanneer ouders proberen elke hindernis uit de weg te ruimen, kunnen kinderen het gevoel ontwikkelen dat ze niet in staat zijn om zelf problemen op te lossen. Het is daarom van vitaal belang dat ouders een omgeving creëren waarin kinderen verantwoordelijkheid leren nemen, zonder het gevoel te hebben dat hun ouders altijd zullen ingrijpen om hen te redden.
de metafoor van de pijl en de boogschutter: Vrijheid en Vooruitgang
Gibran eindigt het gedicht met een krachtige metafoor: ouders als bogen en kinderen als pijlen. "Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten." Deze metafoor benadrukt de rol van ouders als degenen die hun kinderen richting geven en hen helpen hun potentieel te bereiken. Maar zodra de pijl is afgeschoten, ligt de controle niet meer in handen van de boog. Het is een mooie illustratie van hoe ouders hun kinderen moeten voorbereiden om hun eigen leven te leiden, maar uiteindelijk moeten accepteren dat ze hun eigen pad zullen kiezen.
De boogschutter, die in dit geval het universum, God, of het lot kan vertegenwoordigen, ziet het doel voor de pijl (het kind) op de weg van het oneindige. De boog moet zich buigen onder de kracht van de boogschutter om de pijl zijn weg te laten vinden. Gibran sluit af met de gedachte dat zowel de pijl als de boog geliefd zijn door de boogschutter, wat benadrukt dat zowel de ouders als de kinderen waardevol zijn in hun unieke rollen en bijdragen aan het leven.
Conclusie:
Gibran's gedicht is een oproep tot bewust ouderschap, waarin liefde en respect voor de individualiteit van het kind centraal staan. Het nodigt ouders uit om hun kinderen te zien als zelfstandige wezens, die weliswaar door hen worden geleid en ondersteund, maar die uiteindelijk hun eigen leven mogen leiden. In een wereld waar ouders vaak worden aangemoedigd om het leven van hun kinderen te controleren en te sturen, biedt dit gedicht een ander perspectief: dat van vrijheid, respect en vertrouwen in het leven zelf.
Het is een les in loslaten en in het accepteren van de voortdurende stroom van het leven, waarin niets ooit blijft hangen in het verleden, maar altijd beweegt naar de toekomst. Tegelijkertijd herinnert het ons eraan dat, door onze kinderen de vrijheid te geven om hun eigen fouten te maken, we hen de grootste gift geven: de mogelijkheid om te leren, te groeien en verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven.
Dus ja, door schade en schande ben ik dit prachtige gedicht gaan begrijpen én toepassen. Tegelijk ben ik ook mijn ouders ontzettend dankbaar om mij en mijn zus op te voeden in de stijl van dit gedicht. Vanuit liefde, recht vanuit hun hart, mochten wij onze eigen fouten maken en eruit leren. Zelfs zonder dit gedicht ooit gelezen te hebben, waren zij in staat om deze wijsheid in hun opvoeding toe te passen 😍
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
Er zit veel wijsheid in dit gedicht .
Dank je om het te delen .
Zelf heb ik geen kinderen, maar herken heel goed de stijl van deze manier van opvoeden, want mijn zus en ik zijn zo opgevoed.
Zelfs nu, na 45 jaar, is mij vader nog fier op ons, mijn make is mentaal ziek, dus, zij heeft geen besef meer....
Dankjewel voor dit gedicht. Ik kende het niet. Mijn 18-jarige zoon is ook helemaal zijn eigen, prachtige, eigenzinnige persoon.
Dit gedicht geeft weer waar ik op de moeilijke opvoedingsmomenten probeer aan te denken.
Fijn om dit eens te lezen !