Een tijdje geleden beleefde ik een bijzondere dag die me nog lang zal heugen!
Kom, reis je even met me mee?
Op een heldere zomerdag, terwijl de zon hoog aan de hemel stond en het water glinsterde als vloeibaar zilver, bevond ik me in een klein vissersbootje, omgeven door duizenden piepkleine eilandjes. De lucht was gevuld met het gekwetter van vogels, het zachte klotsen van de golven tegen de romp van de boot, en het gelach van mijn Noorse vrienden, met wie ik de dag doorbracht. We waren onderweg om bouwmateriaal te leveren op een klein, afgelegen eilandje. Maar deze reis bracht me onverwachts ook in contact met de diepgewortelde verhalen van deze bijzondere plek.
Terwijl we tussen de eilandjes door manoeuvreerden, voelde ik een diepe verbondenheid met de natuur en de geschiedenis om me heen. Sommige eilandjes waren bebouwd met een paar schilderachtige huisjes, anderen waren enkel begroeid met gras en mos, en schaapjes liepen er rustig te grazen. Een enkel eilandje trok mijn aandacht: het was klein en rotsachtig, met slechts een oude kerk erop die als een stille wachter de tand des tijds had doorstaan. De eenvoud en schoonheid van het landschap raakten me diep, en mijn gedachten dwaalden af naar een ander tijdperk, naar een tijd waarin het leven hier bijzonder, maar ook ontzettend zwaar was.
Als vroedvrouw, maar ook gewoon als vrouw, voelde ik me altijd al sterk verbonden met het verleden, met de generaties vrouwen die vóór mij kwamen. En hoewel ik al een tijd geleden gestopt ben met het actief begeleiden van bevallingen, is de kracht en magie, maar ook de onvoorspelbaarheid van dat werk iets dat ik nooit ben vergeten. En terwijl ik daar zo op het water dobberde, omringd door deze eilandjes, kon ik het niet laten om te denken aan hoe het leven hier honderd jaar geleden was, en aan de vrouwen die hier hun eigen leven leidden, in de schaduw van de zee, zonder elektriciteit, zonder stromend water en vaak ook zonder man ...
Pernilla was zo’n straffe vrouw. Ze was de vroedvrouw en verpleegster van deze eilandengroep, en haar werk vereiste niet alleen vaardigheid en kennis, maar ook ongelooflijk veel moed. Soms kwam een vader in spe haar ophalen, roeide hij door de nacht om haar bij zijn vrouw te brengen, maar vaak waren de mannen en zonen (vanaf 14 jaar!) wekenlang weg om te vissen op de Lofoten. De vrouwen bleven achter om voor hun kleine boerderijtjes en kinderen te zorgen. Ze hielden het huishouden draaiende, werkten op het land, en steunden elkaar in tijden van nood. Het moet een zwaar leven zijn geweest, en ik voel een diepe bewondering voor deze krachtige vrouwen, die zonder moderne gemakken hun weg vonden in een wereld vol uitdagingen.
Pernilla kende de omringende wateren als geen ander. Wanneer het bericht haar bereikte dat er ergens op een afgelegen eilandje een vrouw op het punt stond te bevallen, vulde ze haar tas met kruiden, linnen en een paar eenvoudige instrumenten. Soms kwam een bezorgde vader haar ophalen, zijn gezicht getekend door het harde leven op zee, maar vaak zat Pernilla alleen in haar kleine roeiboot, haar ogen gericht op de horizon, met niet veel méér meer dan haar wilskracht om haar te leiden.
De eilandbevolking vertrouwde op haar. Ze was meer dan alleen een vroedvrouw. Ze was een vertrouwenspersoon, een genezer, en een baken van hoop. Wanneer de mannen op zee waren, was het Pernilla die de gemeenschap bij elkaar hield, haar handen stevig geworteld in het leven én in de dood. Want ook als er iemand ziek of stervende was, werd er een beroep gedaan op deze kranige dame.
Een verhaal dat vaak werd doorgegeven, is dat van een stormachtige nacht vol woeste golven en felle windvlagen, toen Pernilla naar een eiland werd geroepen waar een jonge vrouw haar eerste kind verwachtte. De golven sloegen tegen haar kleine bootje terwijl ze door de duisternis voer, geleid door niets meer dan het schijnsel van een lantaarn in de verte. Deze keer moest ze zelf roeien, want de toekomstige vader was al weken op de Lofoten om te vissen, samen met de meeste mannen van de eilandengroep. Toen Pernilla eindelijk aankwam, was ze doorweekt en uitgeput, maar vastberaden. Ze bracht de nacht door aan het bed van de jonge moeder, en toen de ochtendzon doorbrak, hield ze een gezonde baby in haar armen. De eilandgemeenschap vierde die dag de geboorte van nieuw leven. Het pasgeboren meisje kreeg de toepasselijke naam ... Pernilla!
Terwijl ik luisterde naar het geluid van het water en de stilte om me heen, voelde ik een diepe eerbied voor de vrouwen die hier voor me kwamen. Vrouwen zoals Pernilla, die hun leven wijdden aan de zorg voor anderen, vaak met weinig meer dan hun doorzettingsvermogen en een diepe liefde voor hun gemeenschap. Hun verhalen zijn verweven met het landschap, met elke golf en elk eilandje dat we passeerden.
Na een halve dag varen meerden we aan aan een kleine steiger, waar we het bouwmateriaal losten en even pauzeerden voor een kopje koffie. Maar de herinnering aan Pernilla bleef bij me. Haar geest leek nog altijd aanwezig te zijn in deze wateren, een stille getuige van de kracht en het doorzettingsvermogen van vrouwen door de eeuwen heen.
Toen ik die avond terugkeerde naar mijn eigen kleine Noorse eilandje, voelde ik me ontzettend dankbaar voor de verbinding die ik had gevoeld met het verleden. Het verhaal van Pernilla herinnert me eraan dat het werk dat ik vandaag doe, geworteld is in een lange traditie van vrouwen die voor elkaar zorgen. En terwijl ik nu zelf vrouwen begeleid in de overgang en op hun pad naar een gezonder, gelukkiger en meer vervuld leven, voel ik dat de geest van die krachtige vrouwen nog steeds bij ons is, in elke stap die we zetten, zowel op het land als op zee.
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
0 Comments