Mijn ervaring met een Maya-Cacao-ceremonie, diep in de jungle van Guatemala 🌿
Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Alsof je ziel op de pauze-knop drukt om te kunnen luisteren, écht luisteren. Niet naar het lawaai van de buitenwereld, maar naar de fluisteringen van binnenuit.
Mijn cacao-ceremonie in Guatemala - diep in het oerwoud, ver weg van wifi, verkeer en haast - was zo'n moment.
Ik was op bezoek bij mijn Guatemalteekse gastzoon Paulo, die jaren geleden een jaar bij ons in België heeft gewoond, als uitwisselingsstudent. Hij was toen nog een middelbare school-jongen, nu is hij een pas afgestudeerde dokter. En het voelde als thuiskomen in een verloren deel van mijn hart, toen ik hem daar opnieuw mocht ontmoeten. Hij nam me mee naar een plek die ik zelf nooit had kunnen vinden: diep in de jungle, naar een dorp waar het ritme van de tijd nog met de zon mee beweegt.
De sjamaan die geen Spaans sprak
Het was een lange tocht. Weg van de gebaande paden, met hobbels & bobbels, door modderige riviertjes, en het gezang van vogels als enige soundtrack. Uiteindelijk bereikten we een kleine gemeenschap, verborgen onder een bladerdak van duizend tinten groen. Daar woonde de ajq’ij – een traditionele Maya-sjamaan, een genezer, een hoeder van wijsheid.
Hij sprak geen Spaans, enkel K’iche’, een oude inheemse taal. Als mijn gastzoon er niet bij was geweest, zou ik geen woord begrepen hebben. Maar misschien was dat net de bedoeling: minder praten, meer voelen.
Het malen van de bonen, een ritueel op zich
Voor de ceremonie begon, kreeg ik de eer om de cacao zelf mee te helpen bereiden. Geen kant-en-klaar poedertje, geen mix. Maar echte cacao-bonen, met de hand geselecteerd en klaar om tot pasta vermalen te worden.
Ik knielde voor een eeuwenoude metate – een zware, glad gesleten steen – en begon te malen. De geur die vrijkwam was... intens. Aards, diep, warm. Het malen was zwaar. Mijn armen protesteerden al snel, mijn knieën deden pijn, maar mijn hart werd stil. Dit was geen ‘recept’, dit was een "gebed in beweging". Elke druk van de steen, elke glijdende beweging was als een offer aan iets groters. En plots was ik niet meer “een bezoeker uit Europa”. Ik was deel van iets dat vele honderden, misschien wel duizenden jaren oud was.
De pasta werd gemengd met water, chili, kruiden, en met zachtheid een klein beetje opgewarmd boven het vuur. Geen suiker. Geen zoet. Alleen waarheid.
De cirkel van verbinding
De ceremonie vond plaats, zittend op Pachamama, volledig in verbinding met de energie van Moeder Aarde. Een cirkel van stenen, bloemen, kaarsen. In het midden: het vuur. Het vuur waar onze voorouders ook al omheen zaten. Het vuur dat luistert, zuivert en verbindt.
We namen plaats in een kring : een paar oudere mensen van het dorp, de sjamaan en Paulo en ik. Sommigen zongen zachtjes. De sjamaan begon met gebeden – gezongen, gemurmeld, gefluisterd – in een taal die ik niet begreep, maar die mijn lichaam wél leek te verstaan. Ik voelde een enorme connectie!
Iedereen kreeg een kopje warme, dikke cacao. We dronken langzaam. Eén slok. Dan een stilte. Dan nog een slok. En met elke slok leek mijn hart een laagje zachter te worden. Alsof er deuren opengingen die ik niet eens wist dat ik gesloten had.
De cacao werkte als een zachte poortwachter. Niet dwingend, maar uitnodigend. Ze zei: “Welkom. Kom, kom maar. Je bent veilig hier.”
Cacao als vredesdrank
Later vertelde mijn gastzoon me over een oud Maya-gebruik dat me diep raakte: wanneer twee stammen in conflict waren, nodigden ze elkaar uit voor een cacao-ceremonie op een neutrale plek. Geen wapens. Geen woordenstrijd. Alleen zitten in een cirkel, samen cacao drinken.
Want cacao opent het hart.
En wie vanuit het hart spreekt, hoeft niet meer te vechten.
Wat een prachtige traditie. Wat als wij dat ook wat vaker deden? Elkaar uitnodigen om samen te zijn, te luisteren, te delen, met een warme drank tussen ons in als symbool van verbinding?
Cacao is geen guilty pleasure, maar een medicijn
Wat velen van ons vandaag "chocolade" noemen, is vaak een ver afgezwakte versie van dit heilige plantmedicijn. Ooit was cacao voedsel van de goden. In de Maya- en Azteekse traditie werd cacao niet vlug vlug opgegeten, maar geëerd. Het werd gebruikt in rituelen, ceremonies, geboorte- en rouwmomenten, als brug tussen mensen en goden, tussen hoofd en hart.
Echte ceremoniële cacao – zoals ik die proefde – bevat geen suiker, geen melk, geen additieven. Het is bitter, krachtig, en puur. Het brengt je naar binnen. Het laat je voelen wat je vergeten was.
Wat ik meeneem uit deze prachtige ervaring, en waarom ik dit deel
Sinds die dag is cacao voor mij meer dan comfort food. Het is een ritueel geworden. Een moment van bezinning. Van stilte.
Als ik vandaag een kopje ceremoniële cacao klaarmaak, maal ik niet enkel bonen fijn.
Ik maal ook mijn zorgen klein. Ik zet een intentie. Ik maak verbinding : met mezelf, met mijn voorouders, met al wie ooit samen rond het vuur zat.
En weet je? Ik geloof dat we die verbinding vandaag harder nodig hebben dan ooit.
Dus als je de volgende keer naar chocolade grijpt, sta hier dan eens even bij stil.
Waar komt het vandaan? Wat vertelt het je? En… kun je het ook proeven met je hart?
✨ Cacao is geen quick-fix. Het is een uitnodiging. Een zachtheid. Een oude stem in een nieuwe tijd. ✨
En ik ben zó dankbaar dat ik deze cacao daar, diep in de jungle van Guatemala en samen met mijn gastzoon Paulo, in haar puurste vorm mocht ontmoeten.
Omdat ik met heel mijn hart en ziel aanwezig wilde zijn bij de ceremonie, heb ik zelf niets gefilmd. Ik wilde echt graag even helemaal in het moment zijn! Om jou toch even mee te laten proeven van zo een ceremonie, deel ik graag onderstaande youtube video. (NB. Dit is niet de plek waar ik geweest ben.)
Voel je een klik met mij en en met wat ik vertel? Wil je graag méér ontdekken?
🌻 Wees welkom in mijn Gratis Gesloten Facebook Groep "Dé Online Sisterhood voor Vitale 40+ Vrouwen"
🌻 Klik hier voor jouw Gratis VitaliteitsWijzer en ontdek wat je nodig hebt om energieker, gezonder en gelukkiger te worden!
🌻 Of contacteer mij : KLIK HIER!
0 Comments